pudełko pod łóżkiem ( czyli o wchodzeniu w nowy związek)

Arnoldowa nadal w kawałkach.
Sorry, już nie - Arnoldowa przecież!
Ciągle zapominam. Arnolda nie ma!

Schwester ma, jako osoba zdecydowanie "nadenergetyczna" walczyć musi obecnie z przekierowaniem energii na inne niż dotychczas pola.

Dotąd, przez lata, cały niemal jej czas pozasłużbowy, cała niemal jej energia, emocje, kreatywność - wszytko to koncentrowało się wokół rodziny i Arnolda.

Obecnie, kiedy wielki meteoryt pierdyknął w ten stabilny wszechświat, Siostra kręci się w kółko miotana energią, która musi znaleźć jakieś ujście.

Wraz z ukochanym mężczyzną...straciła miliard obowiązków.
Już nie taszczy więc siat z zakupami, nie stoi godzinami przy garach, nie wstaje
o poranku, żeby zapakować do pojemniczków ekologiczne sałatki - fit dla lubego.
Nie prasuje, nie sortuje, nie wiesza, nie składa...Nie zajmuje się bliższą i dalszą rodziną Arnolda.

Teraz ciągle dziwi się , jak mało ma brudnych garów w zlewie!
I że pralka wolniej się zapełnia!
I że w domu słychać muzykę, nie - jazgot telewizora.

Cóż, dziewczyna jest w szoku.
Co zrobić z taką ilością czasu?
Obecnie Siostra powoli przypomina sobie o ...sobie!
Wróciły dawne koleżanki, lektura, sport, moda.
Schwester znowu uczy się intensywnie, rozwija, planuje.

A jednak proces ten przebiega cyklofrenicznie.

Są dni, kiedy czuję się jak oprawca.
To te, kiedy jej odbija, kiedy topi się we łzach, nie śpi i pyta w kolko"dlaczego?, dlaczego?"...

Robi wtedy głupoty, traci wiarę we własne siły, a muszę ja wtedy ochrzaniać, pionizować, "polewać zimną wodą".

Serce pęka, kiedy się na to patrzy, ale pomóc można niewiele.

Można tylko trwać przy boku, a od czasu do czasu - potrząsnąć mocno, żeby rozum wrócił na swoje miejsce. I czekać.

Schwester jeszcze nie wie, że wszytko będzie dobrze. Że sobie poradzi. Że uniesie, udźwignie. Że życie codzienne kobiety w XXI wieku - w dodatku takiej jak ona, energicznej, pracującej, kreatywnej - naprawdę w niewielkim stopniu zależy od tego , czy ma ona czy nie ma przy boku faceta.
ZresztąQ W razie czego - mamy już przecież całą listę lepszych
( i gorszych!) kontaktów awaryjnych do wszelkiej maści fachowców i specjalistów. Mamy też świadomość, że panowie, których los stawiał dotąd na naszej drodze nie zawsze aktywnie angażowali się
w sprawy domu ( zajęci własnymi, tajnymi ;) sprawami) i przecież właściwie to już od dawna, od lat radzimy same.
Wiem, że rozpacz Schwester związana jest ze stratą emocjonalną, z poczuciem , że
w zamian za serce zostało się okantowanym, wykorzystanym.
Że zainwestowało się w kogoś kilka lat swojego życia, miało się wspólne plany, marzenia - heeeen, aż do emerytury
i ...dupa! Dupa blada.

Patrzę na te męczarnie i zastanawiam się, jaki to wszytko ma sens.
Jak zabezpieczyć się przed kolejnym rozczarowaniem?
Co się stanie, jeśli Siostra wejdzie za chwilę w kolejny związek? ( A , że wejdzie, jestem pewna, bo takie kobiety długo na wolności nie chodzą:D). Jak zabezpieczyć ją przed kolejną porażką?
Nie wiem.
Tego po prostu nie wiem.
Dwadzieścia lat temu ślubowałam przed ołtarzem naszej przepięknej Archikatedry ( wtedy jeszcze stąpałam w swej retro - ślubnej sukni po autentycznej , kamiennej posadzce, którą obecnie zamieniono na wstrętne, sośniackie podgrzewane coś!),że nigdy nie opuszczę stojącego obok mnie mężczyzny.

Nigdy.
Nawet jak będzie stary, łysy, chory, ubogi... I on ślubował mi, przysięgając przed ołtarzem, przed Bogiem, że odtąd ...na zawsze, na wieki.

Taaak. To był wielki dzień.
I co?
I wiadomo. Dupa.
Sęk w tym, że ja dotrzymałabym tej przysięgi.

Problem polega jednak na tym, że kiedy współpracuje , ślubuje czy robi cokolwiek innego więcej niż jedna osoba, dajmy na to - dwie osoby, to to już jest z założenia skazane na niepowodzenie.
Ma się 50 % szans na zrealizowanie projektu, dojście do celu, dotrzymanie słowa.
Nawet , jeśli bardzo nam zależy, traktujemy współpracę, projekt czy taką przysięgę serio, nie można przewidzieć, co - w dowolnym momencie - odbije wspólnikowi, współpracownikowi, współślubującemu.

Już dawno wymyśliłam, jak zabezpieczyć się przed kolejną porażką, bólem, brakiem oddechu, nieprzespanymi nocami ...i tak dalej.
W pracy nie jest to trudne.
Wystarczy jasno określić zakres obowiązków i odpowiadać za swoje.
Jeśli ktoś zawali, jego problem.
Jeśli ja dam ciała - pretensje do siebie samej.
Ale jak ochronić się przed porażkami w związkach?
Cóż.
Mam na to własny, tzw. autorski sposób.
Kilka lat temu wyjęłam z "klaty" swoje złamane serce i włożyłam do pudełka. Trzymam je teraz , bezpieczne, pod łóżkiem.
Jeśli - mimo wszystko - czasem w klacie pojawi się jakiś ślad uczucia, zostaje on wydarty i wrzucony natychmiast do pudełka. Tam usycha.
Usycha, bo w dzisiejszym świecie, w moim wieku, w mojej sytuacji, w mieście, w którym żyję nie ma  zwyczajnie szans na uczucie tak płomienne, żeby spaliło to pudełko razem z jego zawartością.
Leży więc tam sobie serce spokojnie, cichutko. Śpi bezpieczne.
A dotknąć go mogą tylko moje dzieci, matka i Arnoldowa.
Ewentualnie kot.
I końcówka od odkurzacza:) Ale to rzadko. Buchacha...

Paradoksalnie - zazdroszczę jednak Schwester tych katuszy.
Zazdroszczę odwagi wejścia w relacje z nowym człowiekiem. I stworzenia dziecku normalnego ( kiedyś) domu.

Ja tego nie potrafiłam. I nigdy tego nie doświadczę. Teraz jeszcze skutków tej decyzji nie odczuwam zbyt boleśnie, ba, czasem doświadczam pewnego rodzaju satysfakcji, że nie sięgnęłam jeszcze takiego pułapu desperacji, żeby wpakować się w związek przypadkowy - byle tylko go mieć.
Wiem jednak, że za chwilę, kiedy dzieci odejdą - samotność dopadnie mnie w swoje szpony i zacznie dusić.
Wiem, że mam słaby pomysł na życie.
Bo owszem, Siostra cierpi teraz okrutnie.
Jest ciężko. Nerwy są, ból i łzy, ale .... Ale mimo wszystko - jest to jakaś forma życia.
A - że boli? Nic to. Wszystko minie. Będzie dobrze. Teraz , świeże, musi poboleć. Trudno.
Lepsze to niż moje tekturowe pudełko pod łóżkiem.