brakujący element ( czyli czy warto opowiadać o swoim szczęściu)

Państwo Podleśni znali się jak łyse konie.

Wspólne podwórko.
Wspólna podstawówka.
Razem w ogólniaku i w tym samym mieście na studiach.
Wiadomo było, jak to się musi skończyć.
Ślub wzięli na czwartym roku studiów.
I to wcale nie dlatego, że musieli, bo na świat zamierzał się zgłosić kolejny członek tej miłej gromadki.
Pobrali się - bo tak.
Nie mogło być przecież inaczej.



Wszyscy to wiedzieli.
Ona i On.
Takie słynne papużki nierozłączki widać na każdej uczelni.
Dwie połówki jabłka, pomarańczy, czy czego tam chcecie...
Pani Rzeczna dołączyła do tej miłej parki jeszcze pod koniec ogólniaka.
Zaprzyjaźnili się w sposób nieprawdopodobny.
Stali się kumplami.
Partnerami.
Rodzeństwem.
Rodziną.
"Trójca" – mówiono o nich z ironią i z ...zazdrością.
Albo Rzeczno - Podleśni.
Nikt już nawet nie używał nazwiska panieńskiego Podleśnej , bo była ona w istocie bardziej Podleśną niż sobą, panną.
Trójca ( Podleśni i Rzeczna) trzymała się dobrze do obrony pracy magisterskiej.
Wtedy to pani Rzeczna poznała przystojnego doktoranta i słuch po niej zaginął.
Wróciła po kilku latach, tak jak Podleśni, do rodzinnego miasteczka.
Obolała, z wydartym sercem.
Doktorant ( obecnie już pan doktor ) poznał miłą i bardzo młodą studentkę, więc ku niej skierował uczucia.
Tym bardziej gratulował sobie słusznego wyboru, że dawna jego dama, pani Rzeczna, coraz częściej wspominała o pieluszkach
i wózeczkach.
A czuł się on jeszcze zdecydowanie młodo i chciał wyszaleć.
Rzeczna wracała teraz do siebie po tych strasznych chwilach.
Działo się to powoli.
Coraz częściej przebywała z Podleśnymi.
Otulała się, jak kocem, ich wsparciem i przyjaźnią..
Podleśny pomagał jej przy remoncie mieszkania.
Podleśna zapraszała na babskie wyjścia, zakupy, kawki...
Aż w końcu dawne obyczaje powróciły i stali się ponownie "Trójcą".
I tu skrócę historię , tylko niech Ci, z "pikantną wyobraźnią", nie myślą, że nasza Trójca równo i sprawiedliwie... dzieliła wszelkie dziedziny życia codziennego(Oooooo - nie! Nie! Nie! Rzecz dzieje się na prowincji, wszelkie alkowiane "figury geometryczne" to tutaj tabu).
Cóż. Jak łatwo się domyślać, stało się tak, jak w przypadku nieroztropnego kupca z mojego poprzedniego wpisu ( a właściwie z historii opowiadanej przez moją babcię).
Pani Podleśna nie wie dzisiaj, czy pragnęła pocieszyć przyjaciółkę ( że może ją też spotka wkrótce szczęście osobiste),
czy może jednak chciała ( dokładnie tak samo jak ten niemądry kupiec - chwalipięta), podzielić się z przyjaciółką swoim ( własnym – i Podleśnego) szczęściem?
Tego nie wiadomo.
Faktem jest , że dzień po dniu udostępniała przyjaciółce instrukcję obsługi własnego męża.
Rzeczna i bez tego wiedziała o nim sporo.
Wszak dorastali razem...
Teraz jednak Podleśni byli już odrębnym bytem. Rodziną.
Nie – dwiema trzecimi Trójcy. Mieli swoje sekrety... Słuchała więc uważnie...
Instytucja "przyjaciela domu" może i sprawdzała się w wieku XIX, ale teraz? Tutaj?
Na prowincji, gdzie każdy sensowny ( i seksowny jak on!:) mężczyzna to niemal biały kruk?
O tym zapomniała nieszczęsna, lecz jakże
( aktualnie ) szczęśliwa, otwarta i przyjacielska małżonka Podleśnego.
Wśród pocieszeń i wieczornych zwierzeń poszerzyła ( i tak obszerną już) wiedzę przyjaciółki na temat swojego ukochanego mężczyzny.
Obrazowo odmalowała, jakie to szczęście mieć go przy sobie, zasypiać w jego ramionach, rozmawiać z nim godzinami, łączyć osobę przyjaciela i ukochanego w jednym...
Dodatkowo zwierzyła się z pewnego
( prokreacyjnego – powiedzmy) problemu.
To jest - z sekretnej tęsknoty Podleśnego
za "ostatnim elementem" układanki, na której punkcie każdy facet ma podobno obsesję
Wybudowany dom.
Posadzone drzewo...
Nooo?
Czego tylko brakowało do pełni szczęścia?
A, że Rzeczna zawsze była dobra z matematyki, szybko ... "dodała dwa do dwóch".
Jego, Podleśnego genealogiczne pragnienia mogła zaspokoić( w przeciwieństwie do prawowitej małżonki) własnie ona! Własnie teraz!
Bez trudu.
Z ochotą.
O niczym bardziej nie marzyła.
Od dawna przecież wojowała ze swoim doktorkiem o pracę nad powiększeniem gromadki.
Facet, który marzył o tym samym...to istny skarb!
A , że go nie kochała?
Jakie to miało znaczenie?
Miły, zaradny, opiekuńczy...
Przystojny jak diabli!
No i był jej najlepszym przyjacielem.
To bardzo dużo.
I tu kończy się historia naszej szczęśliwej trójki przyjaciół.
Dzisiaj pani Podleśna aktywnie uczestniczy w sesjach z terapeutą.
Pani Rzeczna mieszka w ( dawnym) domu Podleśnych.
Z Podleśnym, swoim przyjacielem z młodości , obecnie małżonkiem.
Zasiada również pod drzewem , które ( dla Podleśnej ) zasadził jej ( ich) mąż i wychowuje Rzeczno - Podleśnego potomka!
Ten wymarzony ( przez Podleśnego) brakujący "element układanki".

Tadam!
To jest życie.
Więc nie mówcie mi, że człowiekowi nie można odebrać... człowieka.
Wiem, co mówię.
Wpis jest oczywiście zainspirowany Waszymi komentarzami, ale przede wszystkim ( jak niemal każdy tutaj) dwiema prawdziwymi historiami z życia na prowincji.


Niestety, zgadzam się z "X" ( witam na blogu).
Optymizm należy w takich sytuacjach dawkować rozważnie.
Oczywiście, jak pisze "Jacki", człowiek , który "dał się nam odebrać", nie był widocznie nam przeznaczony.
Oczywiście, jak pisze Ingeborga, żeby "dać się drugiej stronie odebrać", w związku musi czegoś zabraknąć.
Tu zabrakło potomka. Istotnego elementu.
Ważne, bolesne.
Smutna sprawa.
Czasem jednak przyczyny są zupełnie przyziemne , wręcz banalne.
Zgadzam się, że - jak piszecie - nie jest to decyzja "tej trzeciej osoby" wdzierającej się między parę.
To oczywiste.
Nikt z nas nie jest pozbawiony przecież własnej woli.
Czy jednak nie bywa tak, że na decyzje
( nasze? czy nie - nasze?) wpływają chwilowe impulsy, podniety, słabości , sytuacje...
W ocenie obiektywnej błahe, bezwartościowe.
W skutkach - straszne.
Alkohol.
Impreza.
Czerwona sukienka.
Dwudniowy zarost.
Dobre perfumy...
I - bach!
Co dalej?
Jeśli Twój partner ma szacunek do siebie, nawet jeśli ( jak nasza biedna Podleśna) kochał z całego serca, nie odpuści.
Nie przebaczy.
Nie udźwignie.


Bo ( nieważne – z jakich powodów) został rozmieniony na drobne.
A wiele osób po prostu takiej świadomości nie zniesie.
Zwykle ( szczególnie jeśli "uległ" pan) konsekwencje tego typu decyzji są nieodwracalne.
Panie bywają bowiem dość zaborcze, a w tej materii są zwykle bezwzględne.
Podleśny dał się ponieść kiedy żona wyjechała na szkolenie.
Pod ręką była Rzeczna.
Stara przyjaciółka.Bezpieczna sytuacja - myślał - skoro już przyszła, posiedzimy, pogadamy...


Nie miał najmniejszych szans w tym starciu.
Przecenił swoje możliwości.
"Przyjaciółka" ( spryciara) miała bowiem w rękawie "znaczonego asa".
Instrukcję obsługi... przekazaną jej własnoręcznie przez "prawowitą właścicielkę".
Podleśny wybudził się z amoku prędko.
Kochał żonę.
Chciał trwać z nią ( i tyko z nią, żadnych Trójc!) do tak zwanego końca świata.
Żona miała jednak honor.
Sytuacja nie skończyła się więc chrześcijańskim przebaczeniem i disnejowskim happyendem.
Nie mówicie mi więc...że człowiekowi nie można odebrać człowieka. Jest to jedynie kwestią znajomości "instrukcji obsługi" i wiedzy na temat..."brakującego elementu".

I ...pamiętajcie jeszcze, że ja tej historii nie wymyśliłam.

***
Jako ikonę wpisu wybrałam początkowo pierwszą z brzegu instrukcję BHP, ale to przecież zbyt oczywiste.

Jak zwykle ( w ostatniej przed publikacją wpisu :) chwili przypomniał mi się obraz" onirycznego Chagalla".
Tytuł oryginalny jest nieco inny ( "L'âne vert"), ale powiedzmy, że to "Szczenięce lata" ( szczenięce lata - czas nierozważnie podejmowanych decyzji).

Dziwny obraz , prawda?
Ale przecież Chagall zwyczajnych mało namalował , wiadomo ;)
Teraz zobaczcie, jak bardzo pasuje do dzisiejszej Rzeczno - Podleśnej historii.
Te dwie panie...!
Ten pan...!
Popatrzcie!
Pani po lewej to nasza Podleśna.
Skromna, cicha, odziana w sukienkę.
Ma rozpalone czerwienią okolice klatki piersiowej ( wiem, serce jest po drugiej stronie).
Kocha męża.
To prawdziwe uczucie. Takie - od "szczenięcych lat".
Ale ...pani wygląda, jakby znikała, traciła kolor...
Pani po prawej ( ta czerwona, w dolnym rogu) to Rzeczna.
Lubieżnica jedna na obrazie występuje golusieńka.
Czerwone, rozpalone namiętnością ciało.
Caaaałe ciało czerwone, żadne tam serce.
To ona wygrała.
Stąd pewnie to dziecię ( szary chłopczyk namalowany nieopodal tulącej się do siebie pary).
Co my tu jeszcze mamy?
Jest cebrzyk.
I kura.
I krowa ( co z tego, że zielona? przecież to obraz Chagalla! ;).
I jeszcze coś w rodzaju drzewa!
Zwróćcie uwagę, że wszystkie te przedmioty (zwierzęta) symbolizować mogą gospodarstwo domowe!
Wszystkie one skierowane są w stronę naszej namiętnej parki.
Popatrzcie, jak to wygląda w odniesieniu do skromnej, bladej Podleśnej.
Stoi kobiecina tak, jakby żegnała się na zawsze, że wszystkim, co miała.
Z domem, marzeniem o dzieciach, z balią do prania mężowskich gaci i kwoką, która znosi jajka na niedzielne jajeczniczki z mężem.

Odebrała jej to wszystko ta wyrachowana czerwona lafirynda.
Nic nie może już Podleśna zmienić.
Jest taaaka blada, smutna i słaba.
Jedyne, co pozostaje w tej sytuacji - to klepnąć na pożegnanie w zad... zieloną krowę!
:)