dwaj kupcy ( czyli czy warto chwalić się nowym związkiem?)

Porządkując zbiory archiwalne ( taaak, nadal to robię – taka praca na raty zastanie mnie chyba jeszcze z choinką bożonarodzeniową w tle) trafiłam na zdjęcie mojej babci.
Łaaaa!
Znowu to samo uczucie zaskoczenia i zdumienia.
Chociaż jest to określenie mocno makabryczne, stwierdzę, że wyglądam po prostu jak "skóra zdjęta z babci" ( łeee) :)
Dziwne wrażenie - patrzeć na kogoś, kto przed nami...miał naszą twarz, nasze oczy! Dobrze, że charakter mam nieco inny. Babcia ...
Cóż. Miała kobieta swoje wady, jak każdy człowiek.
Wiem, że mojej matce, a jej synowej , mogło nie być łatwo.
Chwilami mogło jej być piekielnie ciężko.
Ale nie o tym dzisiaj.

Oglądając to małe zdjęcie przypomniałam sobie, że  Babcia miała nie tylko wady.

Oprócz gotowania posiadała jeszcze jeden talent, na którym poznałam się jako kilkulatka .
Matka mojego ojca była Urodzoną Opowiadaczką.
Królową Narracji.
Nie tylko zresztą ona.
Wielka ze mnie szczęściara, bo dar ten odziedziczył po niej, ojciec, a – co ciekawe –dysponuje ( szkoda, że obecnie nie korzysta) takim również moja mama. Babci nie przebije jednak żadne z nich.
Kiedy Ona opowiadała historie – w głowie wyświetlały się filmy.
Jaka szkoda, że w latach 70 nie posiadałam – jak dzisiaj wszystkie dzieciaki – smartfona, na którym mogłabym to wszystko rejestrować !
Smartfonem, bo Babcię warto było nie tylko nagrać, ale i sfilmować.
Opowiadała całą sobą.
Potrafiła zmieniać głosy, a nawet – jeśli opowiadała historyjki żydowskie, rosyjskie, niemieckie czy ukraińskie – zmieniać akcent.
I oczywiście mocno gestykulowała...
Ach! Co to były za czasy...

Pada.
Wieje.
Wczoraj moja kreatywność wynosiła zero.

Byłam zmęczona i zmarznięta.
Wrzesień mamy koszmarny.
Nie nastraja on do rozmyślań, prędzej - do wciśnięcia się w kąt w otulinie szlafrokowo- -kocowej.
Niestety , kiedy ( przeziębiony mocno)  człowiek musi opuścić mieszkanie, pozałatwiać tysiąc spraw – wraca zmęczony, zziębnięty i pozbawiony woli działania.
Nawet, jeśli kilka blogowych myśli ułożyło się w głowie w ciągu dnia, nawet jeśli wziął laptopa "za rogi" – i tak obudzi się z nim na kolanach po godzinie lub dwóch.
Bez linijki tekstu.

Straszna i paskudna ta jesień.
Wysysa energię :)

A tu zbliża się weekend - czas wrzucania odcinków do bloga...

Ze względu na brak natchnienia, niechęć "muz" do współpracy oraz z powodu nowej życiowej filozofii , którą od pewnego czasu stosuję w życiu  z niejakim powodzeniem( nie mogę zacytować myśli przewodniej , ze względu na jej typowo raperską skrajną wulgarność :), postanowiłam nie zmuszać się do niczego, poczekać.

Zresztą - pomyślałam- skoro ostatni wpis zaczął ( dzięki Wam) żyć sobie własnym życiem, opóźnienie nie jest tragedią.

Wyluzowawszy się, napełniłam wielkie naczynie herbatą i udałam się do łóżka stwierdzając, że napiszę coś, kiedy jakaś myśl pojawi się sama - z własnej i nieprzymuszonej woli.

No i tu,  jak zwykle,  zadziałała słynna zasada "efektów bez spiny".

Temat pojawił się sam.
Właściwie jego kontynuacja.
Najpierw oko złowiło wspomniane zdjęcie babci, a później , jak za sprawą czarów- usłyszałam w radiu to:

 Co łączy te dwie, pozornie nie związane ze sobą, sprawy?
Babcię – Opowiadaczkę i prostą piosenkę o zakochanych?

Otóż... już spieszę z wyjaśnieniami :)
Łączy je główny temat ... naszych ostatnich rozważań, a mianowicie pytanie:
" Jak obchodzić się ze swoim szczęściem?"
Kiedy zaserwowałam Wam ostatnio opowiadanie o rudowłosej pani Kasi , stwierdziłam, że – jak zwykle, co zresztą wcale mnie nie martwi - zdania są podzielone.
Uściślę, że termin "szczęście" rozumiemy tutaj głównie ( nie oszukujmy się :) jako nowy związek, bo o tym między innymi jest ten blog). Myślę  jednak, że zagadnienie potraktować można bardziej ogólnie.
Czym jest to mityczne szczęście?
Po rozwodzie, rozstaniu – wiadomo. Człowiek, który powoli otrząśnie się z szoku i depresji, zaczyna rozglądać się za drugim człowiekiem.
"Poszukiwać", jak piszecie - "Łowić".
Dla jednego szczęśliwe życie może być karierą zawodową okraszoną przelotnymi związkami – "chwilówkami".
Dla innych - niedzielnym schabowym z sympatyczna osobą.
Równie dobrze może być to zwykły, zwierzęcy seks bez zobowiązań.
Albo ślubne obrączki, ołtarz a potem wielopokoleniowa, patchworkowa rodzina.
Albo wyjazd do sanatorium. We dwoje. Raz do roku.
Albo tylko wspólne podróże...
Albo - stała obecność...
Dzielenie trosk...
Walka o wychodzenie z nałogu...
Dancingi...
Pielgrzymki...
Spacery z kijkami...
Taaak.
Szczęście ma milion twarzy ( nie jak biedny pan Grey – marne 50!)
Ale to, czym ono jest, to zupełnie inna historia.
Szkopuł w tym, co z nim - tym szczęściem -
( o ile w ogóle będzie nam dane) zrobimy.

Czy zwróciliście uwagę na tekst piosenki?
W trzeciej strofie tego ( radosnego pozornie) hitu festiwalowego autor, pan Janusz Kondratowicz , wyraźnie pojechał!

Czy wszyscy to słyszą?

Tam jest powiedziane, że ci młodzi zakochani... jeszcze czegoś nie potrafią! Słyszycie to?

"Jeszcze szczęścia swego ukryć nie umieją

Tego szczęścia, które odnaleźli dziś,

Jeszcze wierzą, jeszcze łudzą się nadzieją

że to prawda, że tak zawsze musi być"

Noooo i co?

Hę?

Czego NIE UMIEJĄ dwudziestoletni zakochani?!

Tak, proszę Państwa.
Bingo!

SZCZĘŚCIA SWEGO UKRYĆ NIE UMIEJĄ

Wniosek jest oczywisty.

Gatunek ludzki - jak widać - już dawno wpadł na to, co należy zrobić ze swoim szczęściem.
Jak wynika z tekstu:  tylko istoty młode, niedoświadczone obnoszą się z nim przed światem.

Jedni z Was twierdzą, że to nic złego, że szczęście jest zaraźliwe i warto - nie przejmując się opinią i nerwowymi grymasami otoczenia – żyć swoim życiem
i się nim cieszyć.

Mnie jednak natychmiast ( wszystko przez to babcine zdjęcie) przypomniała się historia przedstawiona mi dawno, dawno temu przez Moją Wielką Opowiadaczkę. 

Babcia mówiła kiedyś o dwóch kupcach mieszkających w tej samej osadzie.
Skracając - panowie wyruszyli na podbój świata.
Obaj wzbogacili się niesamowicie.
Obaj w tym samym czasie wrócili do domu.

Jeden , odziany w szaty przetykane złotem, na wielbłądzie , którego uprząż wysadzana była rubinami i szmaragdami.
Drugi - w wełnianych sukniach, na ośle.

Jeden liczył swoje skarby w świetle dnia, chcąc rzucić na kolana wszystkich krewnych i sąsiadów.

Drugi – zrobił to jedynie w obecności wiernej, mądrej żony.
I to dopiero nocą, przy zasłoniętych oknach.

Wiem.

Wiem, jak to brzmi!
( ale – co? to przecież bajka, taka konwencja! :) )

Wiem również, że znacie zakończenie.

Jaki był finał  - wiadomo.

Cóż.

Ludzie, jak widać ( jak już wspominałam :) ) wiedzą pewne rzeczy od dawna.

Tak to już bywa, że zwykle, kiedy pochwalimy się szczęściem, albo – choćby drobnym, malutkim, codziennym sukcesem, znajdzie się ktoś po prostu nam to schrzani.
Ot- tak. Bo - tak.
Jak ten wandal, o którym wspomniałam w komentarzu ( ten, który farbą w sprayu zbruka świeżutką, właśnie wczoraj odnowioną ścianę budynku).

Tak już jest.

Może więc wieści, którymi dzielimy się z bliźnimi ...selekcjonować? Siać?

Na przykład – to, co jest radosną wiadomością z działu "Newsy Dnia Codziennego" ( na przykład; "dziecko podciągnęło się w końcu  z matematyki", "nie oszukali nas na Allegro", "urzędniczka pomogła załatwić sprawę") - paplać i rozpowszechniać, ile wlezie.
Dzielić się takimi faktami.
Jednocześnie - uważać.
I to, co zaklasyfikujemy jako szczęście(niekoniecznie "gorące INFO z alkowy świeżo upolowanego kochanka", ale nawet drobny z pozoru fakt, że na dźwięk czyjegoś głosu miękną nam kolana ) ...cóż - nauczyć się jednak ukrywać.
Milczeć.

Żeby nam ktoś tego nie wydarł, "nie pomazał farbą w sprayu".

Ukrywać.
Zachowywać tylko dla siebie.
Oglądać tylko przy zasłoniętych oknach!

*

Ikona dzisiejszego wpisu : Jan Gossaert - "Portret kupca"
( kolega na portrecie to Jan Jacobsz Shoek, sekretarz miasta Goornishem)
Tak wiem. Być może  powinnam wstawić cos innego, kupców dwóch. Tak wynikałoby z wpisu, ale ten...zobaczcie! Sprawia sympatyczne wrażenie.
No i  ( jak na kupca! ) zdecydowanie mało ma  błyskotek, biżuterii.
Może to więc ON?
Ten, który  wie, kiedy trzeba zasłaniać okna? ;)
Życzę miłego weekendu.
I żeby miękły Wam kolana ;)