cała jestem w ...koronkach ( czyli do czego rozwódce ładna bielizna?)

Pani Basia poczuła na sobie czyjeś spojrzenie.

Podniosła głowę i zobaczyła znaczący uśmieszek.
Facet, po czterdziestce, byłby może nawet
i przystojny, ale ten obleśny uśmiech dyskwalifikował go, sprowadzał do roli knura z birczańskich lasów.

Zresztą, skoro tu stał, nie powinien jej zaczepiać.
Nawet spojrzeniem.

Był przecież żonaty.
Albo miał kochankę.
Albo jedno i drugie.

A panowie Tego Rodzaju naszej sympatycznej pani Basi kompletnie nie interesowali.

Skąd wiedza na temat nieznajomego?

Ano stąd, że oczywistym było, iż dla siebie ani dla swojej leciwej mamy niczego nie wybierał.

Pani Basia znajdowała się bowiem w sklepie z bielizną.

Ale nie - z bielizną dla klientów obojga płci w wieku od 1- 100 lat.

Był to sklep dla Pań o konkretnych wymaganiach.
Żadna tam bielizna z nadrukami dla nastolatek czy modelująca zbyt obfite kształty dla mamusiek, które się poddały. Ani zwykła, miła w dotyku bawełniana czy jakaś "inżynieryjna", wymyślna - dla ciężarnych i karmiących.
Ani nawet bielizna erotyczna ( kto zresztą tu, gdzie mieszka pani Basia , zdecydowałby się na jawne oferowanie tego typu fatałaszków?).

Był to po prostu zwykły, tradycyjny sklep z ładnymi damskimi kompletami i nienachalną obsługą.
Oblech gapił się teraz na granatowe, koronkowe hipstersy, które trzymała w dłoniach.
Nie czekając, aż zacznie mu kapać ślina, Basia przeszyła go lodowatym spojrzeniem, zapłaciła za gatki i opuściła sklep nie zważając na mamrotanie tego leśnego dzika.

Kiedyś, przed laty, pani Basia stroiła się w różne bieliźniarskie cudeńka dla męża. Lubiła to i lubiła wrażenie, jakie wywierały one na ukochanym.

Potem jednak mąż zachwycił się (bielizną?) nowo przyjętej sekretarki z pracy, a pani Basia, sama, zdezorientowana i przestraszona, "przygasła", skapcaniała w kwestii bieliźnianej... jak i w wielu innych.

Musiała zająć się teraz reorganizacją życia codziennego.

Przestała przywiązywać uwagę do walorów estetycznych swojej intymnej garderoby. Higiena i funkcjonalność, tyle zostało z figlarnych komplecików.

Pani Basia cierpiała okrutnie, skupiła się więc na pracy.
Po powrocie z niej skupiała się ...na pracy. A wieczory spędzała przed telewizorem. Jakby miała 80 lat i jedyne, czego oczekiwała to rychły koniec.

Pewnego dnia nadeszło jednak olśnienie
( przyczyny tegoż olśnienia, z miłosierdzia dla pani Basi, pominę, ale - nie! nie była to niespodziewana randka, o randkach pani Basia nie mogła nawet myśleć).

Stała oto tego poranka nad swoją szufladą pełną bielizny i ...nie mogła znaleźć ani jednej sztuki możliwej do założenia.
Owszem, wszytko porządnie poukładane i pachnące, ale...
Wstyd powiedzieć...
Część straciła fason, część - prana na szybko z innymi ubraniami - straciła już swój oryginalny kolor.
Większość - powyciągana i zszarzała straszyła swoim widokiem.

Panią Basię zelektryzowało.Czy może - olśniło?
Po pracy wstąpiła do ulubionego kiedyś sklepu.
Wieczorem zasiadła do laptopa,
i odwiedziła kilka podobnych, internetowych. 

Po kilku dniach zawartość szuflady, wraz z przygnębiającymi wrażeniami jakie fundowała ... poszybowała do pobliskiego śmietnika.

A właścicielka tej szaro - burej kolekcji?
Cóż, ocknęła się z letargu.

Zaczęło się od od tej bielizny.

Potem Pani Basia zaczęła się przyglądać swojej skórze.
Ładna bielizna nie wygląda bowiem dobrze na tle szarej, suchej ( nie daj Boże - niewydepilowanej skóry).

Pani Basia zaczęła więc dbać o skórę.

Zaczęła się też zastanawiać, jak to możliwe, że wraz z odejściem męża straciła również pewne dawne, zdrowe ( dla mózgu, dla psyche kobiety) nawyki.

Potem przypomniała sobie, że do wypielęgnowanej skóry i ładnych fatałaszków pasują kolorowe paznokcie. Na przykład malinowe, albo - takie "mocne", krwistoczerwone.
Nie tylko u rąk.

Pewnego poranka wysunęła spod kołdry nogę, potem drugą i...zaczęła im się przyglądać.
Z przyjemnością.

Tego dnia jakoś łatwiej się wstawało.

No i pooooszłoooo.
Lawinowo.

Teraz, Basia jest nadal samotna.
Mąż, mimo, że sekretarkę porzucił , nie zdecydował się na powrót.
Zresztą, po tym wszystkim, nie mogłaby mu wybaczyć.
Nie trafił się jeszcze nikt odpowiedni.

Ale, wychodząc rano spod prysznica, mimo tęsknoty za ukochanym i poczucia pustki, ma się dziewczyna znacznie lepiej.

Stając nad szufladą z bielizną, czuje się jak łakome dziecko, które dorwało się do wspaniałej bombonierki i nie wie, jaką pralinkę wybrać - tę kakaową, tiramisu czy z pistacjami?

W ogóle - Basia ma się lepiej.

Ostatnio trafiła w internecie na cudo. Cudeńko.

Okaz sztuki bieliźniarskiej, który wprawdzie nie nadaje się ( z pewnych względów ;) pod bluzki noszone do biura, ale - zakładany po powrocie z pracy - sprawia, że jego właścicielka....chodzi po mieszkaniu kocim krokiem...
Czuje się jak Afrodyta...

Wierzcie lub nie, ale komoda z bielizną może jednak znacznie odmienić samopoczucie.

Ostatnio sporo czasu poświęciłam na rozmowy o bieliźnie.
Znam zdanie Arnoldowej, Ingeborga też niedawno coś dorzuciła.
Przepytałam również dyskretnie kilka znajomych pań ( młodszych i starszych ).
Nastolatki, rozwódki , szczęśliwe mężatki....

Wnioski są oczywiste.

Kobiety stroją się dla facetów ( mówimy nadal o bieliźnie, nie o ubraniach , bo jak wiadomo, te zakładamy dla innych kobiet). 

Chcą być dla swoich panów atrakcyjne, kuszące, ponętne...

Co ciekawe, wiele pań stwierdziło, że jak tylko ukochany zaciągnął je do ołtarza, natychmiast sam przestał zwracać uwagę na to, czy jego seksowne bokserki nie zamieniły się w rozciągnięte slipy i czy przypadkiem ze skarpety nie pozdrawia przez dziurę wielki palec !

Taaak.

Kobiety na ogół dbają o siebie... z myślą o swoich ukochanych.
Sęk w tym, że kiedy znika taki facet - dbałość o tę dziedzinę najczęściej znika razem z nim.

Nie myślcie, że zachęcam teraz  wszystkich do przeprowadzenia, wzorem Pani Basi, natychmiastowych zmian.
Nie rzucą przecież nagle wszystkie panie do swych szuflad , nie pozbędą ulubionej bawełny i nie uszczęśliwią na siłę toną koronek.
Każdy nosi, co lubi.

Koronki trzeba tolerować.
Koronki są też dość niebezpieczne.
Strojąc się w nie można niepostrzeżenie popaść w tandetę.
Albo skrajny infantylizm.

Jeśli jesteś, dajmy na to, aktywną fit - kobietą biegającą siedem razy w tygodniu, nie będziesz też w nich ( pod dresami) latać na treningi.
Nie w tym rzecz.
Nie w samej ( tak ulubionej przez Panią Basię, ale niekoniecznie przez panią Zosię, Kasię, Stasię...) KORONCE.

To metafora.

Dzisiejszy wpis jest pochwałą zdrowego zainteresowania sobą.

"Nieodpuszczania" mimo, że inni sobie nas "odpuścili".

Sprawiania sobie "bliskiej ciału" radości, nawet jeśli jedyną osobą , która będzie te cudeńka podziwiać będziemy my same, patrzące na siebie w odbiciu lustra
( ewentualnie nasz kot, pies czy ... chirurg, kiedy karetka zgarnie nas z ulicy ze skręconą kończyną lub rozlewającym się własnie wyrostkiem).

Zdumiewające.

Większość samotnych pań stwierdziła, że atrakcyjną bieliznę kupuje dopiero, kiedy na horyzoncie zaczyna majaczyć mężczyzna.

Dziewczyny, co z Wami?!

*A na deser - piosenka z lamusa, która stała się inspiracją tytułu dzisiejszego wpisu.
Sugerowałabym słuchanie bez wizji :)
Inaczej nie da się ( stylizacje artystów!) wysłuchać tego pięknego utworu z powagą :)

*

Skapcanieć - ( jak wyjaśnia językoznawca, prof. Mirosław Skarżyński) to czasownik pochodzący z gwary lwowskiej ( II połowa XVIII wieku) zapożyczony ze słownika ukraińskiego ( a tam - z jidysz, a tam z hebrajskiego) , "kapcan" - człowiek nieporadny, niedołężny (w hebrajskim "kabzan" - żebrak)