zapach spalenizny ( czyli o weryfikacji kandydatów na nowych partnerówżyciowych)

Czy życie rzeczywiście można zacząć raz jeszcze?  

Czy po rozwodzie, po zdradzie, po rozpadzie idealnego  ( przecież kiedyś) związku, po patrzeniu na byłego ukochanego
( ukochaną) z perspektywy sądowej ławy
i po mozolnym zbieraniu ze wszystkich kątów serca potłuczonego na tysiąc kawałków ...
Czy po tym wszystkim człowiek może zacząć wszytko od nowa?
Jeszcze raz?
Tak  - po prostu?

Hm...

Tego nie wiem na pewno, ale - patrząc na kilka przykładów bliższych i dalszych znajomych - prawdopodobnie NIE jest to NIEMOŻLIWE.

Myślę sobie o tym od pewnego czasu
( żałując oczywiście, że blog to nie miejsce na ujawnianie " okołoblogowej korespondencji prywatnej" - tam dopiero mamy kopalnię wiedzy na tematy porozwodowe! :D).

Właściwie postanowiłam dzisiaj tylko odpowiedzieć na komentarze, ale stwierdziłam, że warto rozwinąć to, co zostało powiedziane - rozwinąć w kolejny wpis.

Komentując, stoicie raczej na stanowisku, że TAK, że warto się rozglądać, szukać, próbować.

Oraz - że wiele zależy od nas.

Ba!

Coś w tym jest.
Nasza Ingeborga stanowi przecież żywy dowód na to, że szczęśliwy związek jest dobrem dostępnym nie tylko dla namiętnych dwudziestolatków ( idealistów), ale i dla nas, mocno przeoranych rozwodem osób z innymi niż te... zaczynające się od "ósemki" peselami ;)

Oczywistym jest, że jeśli ktoś przestał już odczuwać lęk związany z poprzednim życiem, rozwodem, zdradą, utratą zaufania
i własnie powoli odzyskuje wiarę w drugiego człowieka, powinien przystąpić do działania.

Ważne jest jednak, aby podczas tych łowów nie zapominać o sprawie najistotniejszej - o selekcji.O koniecznej weryfikacji potencjalnego partnera, tego na resztę Nowego Życia.To przecież wydaje się oczywiste, prawda?Niby - tak.
Są przecież pewne cechy mogące
( atrakcyjnego z pozoru) kandydata, na którego zdecydowaliśmy się ostatecznie
( mimo lęków i obaw) zwrócić uwagę, zdyskwalifikować na starcie.

Dla jednych będzie to wzrost, waga, dla innych - stosunek do spraw wiary, religii
( tak! wiem, że jest XXI wiek, ale przypominam, że żyjemy z Arnoldowąna Podkarpaciu, do tego - w "Mieście Kościołów", więc , Drodzy Państwo, wiem, co mówię).Jeszcze inni nie zaakceptują określonych nawyków, preferencji, czasami ( co wcale nierzadkie!) statusu materialnego czy sytuacji rodzinnej ...

Oczywiście trzeba w końcu wyruszyć na te poszukiwania (Ingeborga motywuje mnie do tego intensywnie od jesieni ;)
Warto przecież chyba wierzyć, że dla każdego  ( każdej) jest gdzieś tam  ( co z tego, że na WTÓRNYM rynku matrymonialnym?) ten Wymarzony Rycerz na siwym rumaku czy Upragniona Królewna  ( no dobra, w naszym wieku to już raczej - Królowa;) czekająca w wieży ...

I że każdy ma równe szanse * na odnalezienie Go
( Jej) zanim jeszcze zdmuchnie 70 świeczuszek z własnego urodzinowego tortu...

Zatem - warto próbować, poszukiwać...
Jednocześnie, jak podpowiada rozsądek
( i Ingeborga) , należy weryfikować, czekać
( czasem może nawet trochę dłużej niż inni), szukać czegoś wyjątkowego, nie brać, jak leci, nie lecieć jak te "ćmy do lampy" ...

Właśnie!
"Ćmy do lampy"...
To mechanizm podobny do omówionej przeze mnie ( w poprzednim wpisie) metody zatytułowanej :
"Jak leci, do skutku".
Tyle, że poważniejszy, boleśniejszy w swoich konsekwencjach.

No tak, to się wie.
To wie nawet przedszkolak.
Nie warto gonić w przepaść, na ślepo,  za pierwszymi spodniami /spódnicą, jakie zamajaczą na horyzoncie.

Warto ( może nawet - bezwzględnie należy?!) prześwietlać, weryfikować, przemyśleć potencjalne kandydatury.

Weryfikować, uwzględniając oczywiście racjonalne wskazówki Ingeborgi ( naszego martymonialnego guru).
Czyli: nie śnić o niebieskich migdałach i nie oszukiwać się , że znajdziemy wymarzony ideał bez skazy...albo, kiedy już jakiś obiekt wpadnie nam w oko, a pewne jego cechy nie będą nam jednak odpowiadać - nie wierzyć, że zdołamy zmienić je pod kątem własnych potrzeb.

Zmienić człowieka, który przekroczył Rubikon czterdziestki?
Chyba nikt  z nas nie jest aż tak naiwny, by sądzić, że to możliwe.

Okazuje się niestety, że ta weryfikacja to wcale nie jest taka prosta sprawa.

Rozmyślając, rozważając, selekcjonując, poszukując, czekając ( niekiedy - latami) na to kolejne porozwodowe uczucie, zapominamy chyba, że istnieją ludzie, którzy tak nie potrafią.
Nie umieją żyć w pojedynkę.

Że są osoby, dla których samotność jest przerażająca.
Tak bardzo przerażająca, że "gatunek" partnera staje się sprawą drugorzędną.
Jaki to gatunek? Nieważne!
Byleby jakiś partner w ogóle był.

Tak.

Są przecież wśród nas tacy, którzy muszą stanowić "połowę".
Czyjąś.
Czyjąkolwiek.
Bo zwyczajnie - inaczej nie potrafią.

Co z tego , że poprzedni związek/ związki kończyły się katastrofą, że ciągle coś uwierało, zawadzało, raniło....
A niektóre z ran pozwiązkowych do tej pory się nie zabliźniły?

Nieważne!
Potrzebny jest ktoś następny.
Natychmiast.

Inaczej będą totalnie nieszczęśliwi.

Kompletnie ...niekompletni.

Są to ci ludzie, którzy nie potrafią cieszyć się spokojnym wieczorem, samotnym spacerem.
Ci, dla których każde zajęcie traci sens
w obliczu świadomości, że wykonywane jest solo.

Oni nie potrafią, we własnym jedynie towarzystwie, udać się do kina, nie zniosą singielskiej nocy sylwestrowej i nie radzą sobie z zasypianiem w pustym łóżku.

Nie smakują im potrawy jedzone w pojedynkę.
Ba, nie cieszą  nawet sukcesy potomków wychowanych samotnie.

Oni - to ci z zazdrością wpatrujący się w spotykane na ulicy pary ( zapominający przecież , że być może tacy "szczęśliwcy", idący sobie ramię ramię , "w to słynne, tak upragnione WE DWOJE" , toczą właśnie walkę z nudą, obojętnością na partnera, ze wstrętem czy zazdrością).

Są ludzie, dla których rozpad związku jednoznaczny jest nie tylko ze stratą stabilizacji, poczucia bezpieczeństwa, radości życia, ale też z czymś znacznie ważniejszym - z utratą wiary we własną wartość.

W jakąkolwiek wartość własną i własnego życia, tego w pojedynkę.

W takim przypadku weryfikacja potencjalnych kandydatów do nowego związku nie jest istotna tak bardzo jak to, by mieć kogoś przy sobie, by kogoś zdobyć.

Nieważne, jakie ma wady czy zalety.

Ważne, żeby był.

Ktokolwiek.

Jakikolwiek.

W takim przypadku, właściwie o żadnej sensownej weryfikacji mowy nie ma.

I robi się odrobinę smutno.
I trochę strasznie.

To sytuacja, kiedy u ludzi przerażonych wizją kolejnego samotnego wieczoru włącza się mechanizm "ćmy i lampy".

Bo jak już taki, przekonany o niemożności życia w pojedynkę człowiek, łowi swoją zdobycz ( hurra!!! znowu stanowię z kimś parę! znowu mam dla kogo tłuc schabowe/ ładować akumulator/golić nogi!), czyli dostaje to, czego chciał, okazuje się, że...TO to znowu nie TO.
A to przeciez było oczywiste, nie doszło wszak do selekcji.
A on, biedny, ogłuszony, znowu nie wie, dlaczego to wszytko nie działa, dlaczego życie jest takie beznadziejne.

I tu historia kolejnego nieudanego związku powtarza się niczym refren znanej piosenki.

A wtedy nie pozostaje już nic - tylko czekać , aż w powietrzu rozniesie się zapach... spalenizny.
Swąd skrzydełek spalonych przez ogień, do którego taka biedna ćma poleciała na oślep.

 * Teorię o "równych szansach" głosi nieugięcie Pan F-47, ja oczywiście kompletnie  się z nią nie zgadzam, ale rozumiem błędne założenia jej autora, któremu życie na prowincji nie jest znane z autopsji;)
http://podkarpacka.blog.onet.pl/2016/10/26/f-47-czyli-znowu-o-nowych-zwiazkach-po-rozwodzie/